Ik wilde eigenlijk niet bloggen, maar there you go: een blog. Ik voel toch ergens de behoefte om mijn observaties op te schrijven, dus bij deze.

Mijn eerste dagen zijn vooral dagen van aanpassen. Mijn appartement vereist de meeste aanpassing, aangezien het half af is. De eigenaar, Georgi, is hartstikke aardig, maar vooral heel relaxed met dingen regelen. Een matras? Ja, is een beetje duur, dus ik zoek nog even op mijn gemak naar de beste deal. Ondertussen slaap ik op de kussens van de bank - niet heel chill. Ik heb geen internet, want dat wordt ook nog geregeld, dus ik spendeer nu mijn avonden met de films waarmee ik -voorzienigheid?- mijn laptop heb volgestouwd. Ondertussen zijn de eerste contacten gelegd bij ESN en met een AEGEEer, dus hopelijk kan ik binnenkort mijn avonden nuttiger gaan besteden.
Ik woon vlak naast de oude Kamenitza-fabriek, waar vroeger het Kamenitza bier werd gebrouwen. De fabriek is nu (helaas) niet meer in werking. De rest van mijn buurt is wel een beetje wat je je voorstelt bij een Sovjet-flat-buurt, met vuilnis, katten en oude vrouwtjes op de banken. Mijn onderste buurvrouw (ook oud) heet Vanya en knikt iedere middag vriendelijk naar me als ik thuiskom.

Op het werk is alles heel relaxed, of aylak zoals dat hier heet. We drinken koffie in de tuin, collega's roken rustig 4 sigaretten achter elkaar, mensen zitten op Facebook of zijn aan het webshoppen - ik geloof niet dat ik al iemand echt aan het werk heb gezien. Alle collega's zijn heel aardig, maar op de jongeren na hebben de meesten nogal struggles met het Engels. Dus ik probeer maar vriendelijk naar iedereen te lachen en hoop dat ze me dan aardig vinden. Het museum is verder vooral ouderwets; de vaste collectie is niet gewijzigd sinds 1964, want om dit voor elkaar te krijgen bij het Ministerie van Cultuur moet je een procedure van zo'n 5 jaar starten. Dit is zo'n 10 jaar geleden geprobeerd, maar er is vooralsnog geen antwoord van het Ministerie. Die hebben andere prioriteiten wordt hier gezegd.. Een rare gedachte, dat je eigen overheid je tegenwerkt. Ik denk dat ik mijn verwachtingen wat moet bijstellen wat dat betreft. Eén voordeel van de vaste collectie: het is vrij overzichtelijk en ik weet al hoe een ploeg, een bijenkorf, een doedelzak en een boterkarn eruit zien, dus hoera, voorkennis!

Voor de rest valt op dat de Bulgaren een behoorlijk trots volkje zijn. Al onderweg van het vliegveld wordt me verteld dat Plovdiv de oudst bewoonde stad is in Europa, dat Bulgarije al zijn naam al heel lang heeft, dat de Bulgaren (nee, niet de Russen! Hoe kom je daar bij!) het Cyrillisch schrift hebben uitgevonden etc. Een groot trauma in het collectief geheugen is de 5 eeuwen durende overheersing door de Ottomanen, waarin volgens de Bulgaren de ontwikkeling van het land compleet heeft stilgestaan. Het was me al opgevallen dat de meeste lessen geschiedenis die ik hier krijg, focussen óf op het roemrijke Romeinse verleden óf op het Bulgarije van na de onafhankelijkheid. De tijd ertussen doen me denken aan de onze Middeleeuwen - een tijd tussen twee betere tijdperken in. Ons beeld van de 'Middel'-eeuwen is inmiddels (grotendeels) hersteld, maar hier heerst dit gevoel nog sterk; of dit terecht of onterecht is kan ik nog niet zeggen.

Ik merk dat ik nog niet zo bezig ben met toeristisch doen en foto's maken, dus foto's komen later!